Duży Wilk i Mały Wilk

Mam ogromną słabość do filmów, w których jeden bohater - zazwyczaj starszy i maskujący zrzędliwością swoją samotność, spotyka drugiego - często młodszego, który nic sobie nie robi z w najlepszym wypadku brakiem entuzjazmu na jego widok, w najgorszym atakiem werbalnym, fukaniem i wywracaniem oczami. Znacie to? Ten pierwszy się opiera, drugi drąży. Potem jest perypetia i na końcu wielkie olśnienie, że nie wiadomo kiedy, pojawiła się przyjaźń/miłość. Happy end, łzy wzruszenia, ciepło na sercu (i pod kocykiem).

Duży Wilk i Mały Wilk (tekst: Nadine Brun-Cosme, ilustracje: Olivier Tallec, tłumaczenie: Jadwiga Jędryas, Wydawnictwo Dwie Siostry)

Schemat znany, ale wcale nie nużący. Pięknie odmalowany. Jest Duży Wilk - ze swoimi rytuałami, miejscem, planem dnia, w którego hermetycznym świecie pojawia się pewnego dnia Mały Wilk. Raczej milczek, typ delikatny, który jest obok, ale nie narzuca się, nie zabiera siłą terytorium. W Dużym Wilku pojawia się masa różnorodnych emocji - przede wszystkim strachu, ale również złości. Równocześnie jest bardzo zaciekawiony nowym przybyszem, obserwuje go, przyzwyczaja się do niego. Kiedy pewnego dnia Mały Wilk znika, Duży Wilk odkrywa, że... tęskni. Spotkają się? Mały Wilk wróci? Duży w końcu wyzna, co czuje? Powiem tylko, że nie będziecie zawiedzeni.
Kojąca, ciepła opowieść. Uczta dla oka - po tej długiej zimie i przedwiośniu, które nie chce się skończyć, łapię te intensywne kolory, wyglądam ich. Świetne są te ilustracje - mniemam, że łączące farbę i kredki. Oszczędne w szczegóły, bogate w emocje. Moja absolutnie ukochana to ta, na której Duży Wilk, osłaniając oczy przed słońcem, wypatruje Małego, ale też te wszystkie z krajobrazami w różnych porach roku (nocne i dzienne). Wspaniale, że to pierwszy z trzech tomów i że powstała animacja na podstawie tej książki (fragment).